مام هستیم

روزایی که دارن میگذرن روزای خوبیه.بدون ناراحتی و غم.خیلی خوشحالم که الان روحیم انقد خوبه.خوشحالم که خوشحالمالبته یه کوچولو استرسو دارم که از سه شنبه امتحانام شرو میشه ولی من هنوز لای هیچ کتابی رو باز نکردم.وتازه میخوام با اقتدار شرو کنم به درس خوندن.ولی اینا مهم نیس.روحیم که خوب باشه امتحانامو خوب میدم ایشالا.

این متنو خیل خیلی دوس دارم.می نویسم شاید شمام خوشتون بیاد:

اوایل کوچک بود.یعنی من اینطور فکر می کردم.اما بعد بزرگ و بزرگتر شد.آنقدر که نمیشد آنرا در غزلی یا قصه ای یا حتی دلی حبس کرد.حجمش بزرگتر از دل شد و من همیشه از چیزهایی که حجمشان بزرگتراز دل میشود می ترسم.از چیزهایی که برای نگاه کردنشان -بس که بزرگند- باید فاصله بگیرم می ترسم.از وقتی که فهمیدم ابعاد بزرگی اش را نمی توانم با کلمات اندازه بگیرم یا در "دوستت دارم" خلاصه اش کنم،به شدت ترسیده ام.از حقارت خودم لجم گرفته است.از ناتوانی و کوچکی روحم.فکر میکردم همیشه کوچکتر از من باقی خواهد ماند.فکر میکردم این من هستم که اورا آفریده ام و برای همیشه آفریده من باقی خواهد ماند.اما نماند.به سرعت بزرگ شد.از لای انگشتان من لغزید و گریخت.آنقدرکه من مقهور آن شدم.آنقدر که وسعت اش از مرزهای دوست داشتن فراتر رفت.آنقدر که دیگر ازمن فرمان نمی برد.آنقدر که حالا میخواهد مرا در خودش محو کند.اکنون من باهمه توانی که برایم باقی مانده است میگویم "دوستت دارم" تا شاید اندکی از فشار غریبی که بر روحم حس میکنم رها شوم.تا گوی داغ را برای لحظه ای هم که شده بیندازم روی زمین.

                                    از کتاب حکایت عشقی بی شین بی قاف بی نقطه(مصطفی مستور)